ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Η διαδικασία παραγωγής του έργου μοιάζει πολύ με την διαδικασία παραγωγής ενος αρχιτεκτονικού εργου. Γρηγορα σκίτσα που εξελείσει ερμηνευει επικοινωνεί και επανέρχεται πιθανον.
μακέτες
εικόνες αναφοράς
Εχει επηρεαστεί απο τον Robert Wilson και την Pina Bausch μεχρι τους δικους μας Mόραλη Τσαρούχη Πικιώνη και Κωνσταντινίδη. Καταφέρνει να συγκροτήσει ενα διεθνές λεξιλόγιο παρόλο που το έργο του διαπνέεται απο μια ελληνικότητα και και στις αναφορές του η Αθήνα αποτελεί κυριαρχο τοπίο. Διαχειρίζεται οικουμενικά αρχέτυπα με βλέμμα λιτό, καθαρό και συμπυκνωμένο. Για αυτό και τα έργα του καταφέρνουν να απεικονίσουν “μη τόπους” . Ταυτόχρονα χρησιμοποιεί την μνήμη και παράγει κατα τη διάρκεια του έργου ενα εσωτερικό χρόνο επιτυγχάνοντας να αναφέρονται και να εξελείσσονται σε ενα “αιώνιο παρόν”.
Το εργο του χαρακτηρίζεται εν γένη απο το λιτό αφαιρετικό ύφος αλλα με συμπυκνωμένα μηνύματα σε ισχυρές εικόνες που επιτυγχάνει να αποδόσει την ουσία μέσω της μορφής. (θεατρο φορμαλισμου_Robert Wilson) Επιδιώκει την “Ενατένιση” που ο ίδιος ορίζει ωσ την διασταση στην οποία περνάει κάποιος οταν γοητευεται απο κάτι που βλέπει και αφήνει τουσ γρήγορους ρυθμούς του και μπαίνει σ αυτη την κατάσταση υπομονής. Καλεί τον θεατή να συλλογιστεί στην ανθρώπινη ύπαρξη και σε ερωτήματα για την σχέση της ομορφιάς και της αλήθειας.
Η θεατρικότητα ως μορφή εικαστικής έκφρασης παράγει το δικό της χρόνο εξουδετερώνοντας τον αντικειμενικό χρόνο τον εξωτερικό και κάνοντας αν χρειάζεται χρονικά άλματα μέσω της φαντασίας. Ετσι, καθώς εξελείσσετα η θεατρική πράξη δημιουργούνται μορφες ενώ παράλληλα επιστρατεύεται η μνήμη του θεατή τοσο η βραχυπρόθεσμη καλώντας τον να θυμάται προηγούμενα σε χρόνο συμβάντα ή να ερμηνεύει αναφορές στο παρελθόν ή να τον προετοιμάζει για εξελείξεις στο μέλλον.Ταυτόχρονα συμβολισμοί και αναφορές στην ιστορία ή σε γεγονότα που εχουν συμβεί ή αστικούς και μη μύθους και αποτελούν μέρος πια της συλλογικής μνημης ενεργοποιούν την μακροπρόθεσμη μνήμη. Να σημειωθεί ότι οι συμβολισμού λόγω του πολυδιάστατου χαρακτήρα τους αποτελούν τελικά το ουσιαστικότερο μήνυμα του έργου. ‘Ολη αυτή η διαδικασία δομείται σ’έναν χώρο που συντείθεται απο τα σκηνικά και το φως ενώ χαρακτηρίζεται από τις αλληλεπιδράσεις αυτών με το ανθρώπινο σώμα.
Τα σκηνικά του φτιαχνουν χώρους που όπως λεει που τους κατοικούν στην ουσία οι άνθρωποι, ακόμη κια αυτά κινούνται και συνεχώς μεταβάλλονται.
Οι εικόνες του Παπαϊωάννου εχουν σαφή δομή, όρια και συμπεριλαμβάνουν συμβολισμούς.
Τα έργα του είναι χρονικά δηλαδή πρεπει να βιωθούν στην ολότητα τους προκειμένου ο θεατής μέσα από την εμπειρία να κατανοήσει σε βάθος το νόημα τους. Ενώ συνολικά η πλοκή αποδίδεται απο την αλληλουχία εικόνων στην διάρκεια του χρόνου. Ετσι η δομή γινεται κινηματογραφική αφού επιτυγχάνει τελικά νασυνδιάσει την θέαση μιας κινούμενης πια εικόνας απο σταθερό σημείο του κινηματογράφου με το βίωμα που προσφέρει το θέατρο.
άννα συριανού
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Από την πόλη Οθόνη, στην πόλη Σκηνή- Σταυρος Σταυρίδης
- “Το θέατρο: χώρος κίνησης των βλεμμάτων”- Χ. Τζοβλά Χ. Χαραυτσάρη, Ιούλιος 2012, επιβλέποντες: Σ. Γυφτόπουλοσ, Σ.Τσιράκη
- Το αντίστροφο βλέμμα:η κινηματογραφική εμπειρία στην τριλογία των χρωμμάτων του Kieslowky, Γ. Παπαπαύλου, Αικ. Ψημμένου- Φεβρουάριος 2013, επιβλέπουσα Α. Βοζάνη
- Χωρο-ποίηση: μια αρχιτεκτονική ανάγνωση στο θέατρο του Δημήτρη Παπαϊωάννου, Μ. Εσπιαλίδου- Ιούλιος 2015, επιβλέπουσα: Α. Βοζάνη
- Χώρος Χ κίνηση Χ 2, Δ. Τριανταφύλλου- Φεβρουάριος 2008, Α. Κούρκουλας
αναρτημένο υλικό απο τον ίδιο
